Ważna jest dla mnie poetyka szczegółów, małych rzeczy , które widz może przesiać przez swój własny filtr i własne potrzeby.  Śmiejąc się czujemy więcej, bo to pokazuje nam prawdę opowiada reżyser Bent Hamer, tuż po pokazie filmu „1001 gramów”.

Marie, pracownica norweskiego Głównego Urzędu Miar zastępuje swojego ojca i wyrusza do Paryża, dokąd zawozi norweski wzorzec miary 1 kg w celu standaryzacji. Ta wyprawa jest dla niej okazją do zrównoważenia obu sfer życia.

Temat filmu jest naukowy i prawdziwy. Tak jak prawdziwe są ciężkie metalowe drzwi pokazane w filmie otwierane przez trzy osoby za pomocą trzech kluczy, aby mogły zobaczyć ten najważniejszy wzorcowy kilogram. Widziałem to – śmieje się Bent. Reżyser jadąc z żoną do Meksyku spotkał w samolocie panią architekt, która zaprojektowała nową siedzibę norweskiego Urzędu Miar. Było to spotkanie dzięki któremu mógł nie tylko zwiedzić ten budynek, dowiedzieć się o wielu szczegółach, ale także kręcić w nim swój film. Budynek ma specjalne pokoje nie stykające się ścianami, kolory na ścianach zewnętrznych są jak wskazówki kompasu, a ważyć i mierzyć można w nim nawet pomimo trzęsienia ziemi. Taki budynek pozwala dokonywać dokładnych pomiarów.

Dokładność. Ludzie mają zawsze potrzebę dokładnego określania tego co widzą, nazywania swoich przeżyć. A jednak nie jest to możliwe, tak jak dotąd nie udało się ściśle zdefiniować 1 kilograma. Bywa, że wiersze są bardziej dokładnie w określaniu stanów obecnych i przyszłych, co można też nazwać poetyką poszukiwań dodaje norweski reżyser. Poezja jest wyraźna. A mnie bardziej od wymiaru naukowego interesuje wymiar duchowy w filmie – mówi Bent Hamer.

MFF Tofifest 2016, 20.10.2016 Anna Wyrzykowska